آن شب که مجزای ز شبهای دگر بود
چون میشداگرعشوه ی توتا به سحربود
با آنکه دمی فارغ از این بنده شدی تو
ما را به مه روی تو همواره نظربود
تارفتی وپنهان شدی اندر شب زلفت
ازهجر تو گریان بدم اشکم چو خزر بود
آن دم که سیه زلف تو مانع زرخت شد
باز از مه زیبای توام در دل اثر بود
ازگلشن رویت چو گلی چیده ام آنشب
این عشق جگرسوزازآن لحظه ثمر بود
زان هجر تو بهروز بسوزد دل و جانم
کان درد فراق تو قضا بود و قدر بود
شعر:بهروزصبوری تیرماه1373
