روستای دیولق و روستای دوئیل
پیش از ظهور زرتشت واژه ی « دَئِوَ » به پروردگاران قدیم آریایی بین اجداد مردم ایران و هند اطلاق می شده است.
چنانکه در مذاهب هندی هنوز هم « دِوا » به معنی پروردگار و خدا است.
پس از جدایی ایرانیان از هندوان و ظهور زرتشت واژه ی « دَئِوَ » نزد ایرانیان، گمراه کننده گان و شیاطین واهریمنان خوانده شد، و این واژه به مردم بد منش هم اطلاق می شد.
واژه ی « دَئِوَ » امروزه به صورت دیو تلفظ می شود که صحیح نیست، واژه ی « دیو » در اوستا به معنی درخشنده و تابنده می باشد که واژه ی جدا از «دَئِوَ » می باشد.
بنا بر این دَئِوَ = اهریمن و شیطان ، که به مردم بد منش هم اطلاق می شود.
دیو = درخشنده و تابنده.
پس واژه ی دیو درپیشوند این دو روستا به معنی درخشنده و تابنده می باشد. در نتیجه نام روستای دیولق به معنی جایگاه درخشنده و تابنده می باشد.
نام روستای دوئیل که دراصل « دیوئیل » می باشد، از دو قسمت تشکیل شده است.
1- دیو : به معنی درخشنده و تابنده.
2- ئیل : این واژه به معنی خدا است که به همراه نام فرشتگان خدا، جبرائیل ، میکائیل ، اسرافیل ، رافائیل آمده که پسوند ائیل در همه ی آنها به معنی خدا است.
این واژه در پیشوند نام ایلام هم آمده است.
بنا بر این نام روستای دیوئیل به معنی درخشنده و تابنده ی خدا که از آن جایگاه درخشنده و تابنده ی خدا اراده شده است.
به احتمال زیاد در زمانهای گذشته در این دو روستا معبد یا آتشکده ای بوده که این نام را به این روستاها داده اند.
چنانکه در مطالب گذشته ذکر شده، نیاکان ما به نام گذاری محل زندگی خود توجه زیادی داشته اند، و کوشیده اند مظاهر دینی ، فرهنگی ، طبیعی ، جغرافیایی و قومی خود را با نشانه ی تقدس و احترام در نامگذاری محل سکونت خود جلوه گر سازند.
بنابر این اگر در نام این روستاها پیشوند « دیو » به معنی شیطان و اهریمن ویا مردمان بد منش بود، هیچ وقت برای نامگذاری محل زندگی خود از این واژه استفاده نمی کردند.
علاوه بر این دو روستا نام روستاهای دیگری نیز در ایران هستند که درپیشوند
این روستاها از این واژه استفاده شده است.
مانند : روستای « دیو کلای علیا» و روستای « دیوکلای سفلی » در شهر قائم شهر استان مازندران.
: دیویل نام روستایی در شهر چابهار استان سیستان و بلوچستان.
: قلعه دیو ، قلعه ی باستانی در اطراف شهر مشکین شهر.
: دیوان نام روستایی در شهر بندرلنگه در استان هرمزگان.
: شهر دیواندره در استان کردستان.
در تاریخ ما ایرانیان مازندران را سرزمین دیو سپید نامیده اند. آیا دیو سپیدی وجود داشته است؟
واژه ی « دار » به معنی بلند، هم معنی خانه میدهد و هم معنی درخت.
واژه ی « دور » به معنی بلند برای مسافت.
واژه ی « دیر » به معنی بلند برای زمان.
واژه ی « دیو » به معنی بلند، که صفت فاعلی آن « دیوار » است، یعنی با بلندی سر و کار داشتن.
به نظر می رسد، دیو سپید کوههای بلند و پربرف البرز است که در شمال ایران واقع است. که سرزمین مازندران را نیاشگران دیو سپید « یعنی خورشید » در تاریخ آورده اند.
